Bazı anlar vardır;çat kapı gelir, eliniz kolunuz kilitlenir ve hayatın sizden yapmanızı beklediği şeyi yaparsınız. Kapatılan tüm kapılara tepkiniz bazen bir damla gözyaşı, bazen kocaman bir haykırıştır, ortak noktası ise sizin çaresizliğinizdir. O an siz evrendeki hep denilen o küçücük nokta bile değilsinizdir, bunun farkındasınızdır.İşte yine de unutmaya da eğilimliyiz biz insanoğlu, bunların hepsi teker teker düşen hatıralar olur.Ruhunuz eksilir bu süreçte de farkında bile değilsinizdir.
Aslında hepimiz eksik parçalı ruhlar olarak geziyoruz bu alemde.Hayata karşı intikam peşinde koşar bazılarımız üstünlükse her zaman hayattan taraftadır.Bazılarımız da onla dostça geçinmeye çalışır, mutlu yaşam mottoları olmuştur.Ne var ki yalnız kaldıklarında hayatın en acı çektirdiği grup olurlar.Bazılarımız da onu durmadan sorgular ne dost ne dülman ilk tanımak ister.Ruhları da çok yorulur bu üçünü grubun;bazıları o kadar yorulur ki hayata karşı bilerek kaybetmek ister, hiçbir şey yapamayan zavallı benliğini suçlar.
Ben şanssız 20.yüzyılın son çocuklarındanım.Sokaklarda oynayan son nesildenim, dizlerimi kanatıp annemden gizli tedavi etmeye çalışan o yaramaz çocuklardanım.Gerçek samimiyeti yaşayıp, teknolojiyle gelen canavarlara karşı daha korunmasız olan tarafım.Belki de hayatı sorgulayan üçüncü gruptanım.Maskemi takıp toplum içine karışan hepiniz gibiyim aslında.Ben insanım, ruhumda hepinizin parçaları var;kıskançlığınız, sevinciniz, hüznünüz, pişmanlığınız, bağlılığınız, sevdanız, öfkeniz..Bende sizin gibi eksik parçalı bir ruhum.Ruhumdan düşen hatıralardan tutmaya çalıştığım küçük hayatıma hoş geldiniz.
