Acı, ruhsal acı, sevmenin acısı, acıların en büyüğü belki de. Hiçbir tecrübe bunu tam anlatamaz, hiçbir kitap yazamaz, hiçbir kelime ifade edemez. Sevmek mi sevilmek mi diye sorsalar şimdi sevilmek derdim. Sevmek çok acı verici bir şey, Şu anda baksan da sevdiğinden emin değilsem ne işime yarar ki. Mantık ve sevgi arasında kalınınca mantığı seçmek, bu kararına saygı duymak başka ama senin bunu seçtiğini bilerek yaşamak ne kadar acı bunu ancak benim yerime geçerek anlayabilirsin. Ne kadar sevsen de insanın kendini korumak için kaçası gerekiyor dünyanın herhangi bir yerine olabilir. Sonuçta ben de içinde 5 litre kan olan sadece bir tane pompaya sahip bir kalbe sahibim.
Aynı şu an dinlediğim gün "artık tüm umutlar yabancı bana" ve aynı "efkarım birikti sığmaz içime" demek istiyorum. Şu an seni pişman ettiğime açıkçası emin değilim evet ama sen olmasan da ben kesinlikle pişmanım. Yalnızlık Allah'a mahsustur ama sadece benim daha çok seveceğim bir ilişki olacağını bilseydim bunun Rabb'imle sınırlı olmasını isterdim.
Belki bu yüzden bana gelmişsindir. Sana olan sevgim Rabb sevgisine dönüşecektir. Bir gün doğrusu bulmak içindir. Benim bu dünyadaki en büyük sınavım ne olacak diye hep merak ederdim. Bu mu olur emin değilim. Dünyada bu kadar çeşitli acı varken sanırım bu olursa da şanslı bir insanım demem gerekir.
Ruh-u revan demiştim nerden bilebilirdim ruh-u keder olabileceğini? Her zaman ki gibi oldu yine sevmek ve umut vermek bu dünyadaki acılara açılan kapıdır. Cesaret gerektirir ama cesur olmasaydım da olurdu be.. Gerek var mıydı bunu çekmeye. Senin gülüşün bile beni mutlu ederken senin için sadece mantık olmak çok acı verici.
Gözyaşlarımı içime akıtmak zorundayım. Daha büyük acılar varken bunları düşünmem sadece çocuk oyuncağı. Zorla kazandığım özgüvenim ellerimin arasından kayıp gidiyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum.
Verebileceğim hiçbir şey kalmadı benim benden başka.. O yüzden son parçamı alıp kaçmak istiyorum.
Sanmıştım ki eksik parça tamamlandı hayır biliyorum ki o artık hep orada olacak..
